เรามาถึงจุดนี้ใด้อย่างไร????

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ
จากที่เคยพูดคุยกันทุกวัน ทุกเวลาที่ว่าง ใจจดใจจ่อแต่จะถามตอบสนทนากัน
อย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย จะตื่น จะนอน จะกิน จะขี้ก็ยับอกกันวันหนึ่งคุยกัน3-4ชม.
ผ่านไป5เดือน.....ตอนนี้คือถามคำตอบคำ ไม่ลา ไม่บอก ไม่ตอบ ไม่คุย.
ไม่ใด้เป็นอะไรนะ สบายดี ไม่รู้สึกอะไร.....
จุดนี้คือ อ่านแล้วไม่ตอบ......เบสิคของความเฉยชาคือการบอกลาที่ไม่ต้องออกเสียงสินะ
..........ทำใจรอเลยค่ะ.........